Keşke Diyorum.

 

   Hatırlıyorum da eskiden ne karanlıktan korkardım ne de yalnız kalmaktan. Şuan ne değişti ben de bilmiyorum ama gündüzleri bile evde tek olmaktan korkar oldum. Yaşım ilerledikçe şunun farkına vardım: Yalnız kalmaktan değil de, yalnızken düşüncelerimle baş başa kalmaktan korkuyormuşum meğer. Düşünsenize bir odada tek başınasınız ve beyninizde sürekli içinizi acıtan düşünceler var. Ve bunlar gerçek, uydurma da değil. Bundan daha kötü ne olabilir ki? Sadece sizin duyduğunuz sesler var. Ne olduğunu sadece yüzünüze yansıtabiliyorsunuz belki de. Herkes "neyin var?" diyor. Anlatamıyorsun. Bazılarına anlatıyorsun ama anlamıyorlar ya da anlamak istemiyorlar. Belki de bunların hiçbirini yapamıyorsunuz. Hatta uyuyamıyorsunuz. Aklınıza gelenler başınıza geliyor. Bazen "Aklıma gelenleri söylemem lazım" şarkısından cesaret alıp her şeyi anlatasım geliyor ama olmuyor. Yapabildiğim tek şey şarkıyı açmak ve sessizce ağlamak. Yani yukarı tükürsem bıyık, aşağı tükürsem sakal misali. Ama bir şeylerin farkında olup da susmak, kaybetme korkusuyla yaşamak ve en kötüsü de bir suçlu gibi görünecek olmak.. Yalnız ve çaresiz...  

   Ama bazen "keşke" diyorum, keşke çocuk kalsaydım ve sadece karanlıktan korksaydım. En azından içimi acıtan düşünceler olmazdı. Ya da bildiğim halde söyleyemediğim sözler, söylemem lazımken susmam gereken zamanlar olmazdı, keşke..

Yazan: @gulperiduman