Akbil Sorunsalı

Akbil sorunsalı, her defasında tekkerrür etmesine rağmen küçük ve kolayca atlatılabilir gibi gözükür gözümüze. Oysa bu ciddi ve çoğu zaman toplumsal kaosa yol açan bir sorun haline dönüşür. Sıkıntıdır. Taa evde başlar. Bi yere yetişmemiz gerekiyordur. Süslenip püslenmişizdir ve tek ihtiyacımız olan şey gitmek istediğimiz yere gitmek için otobüse binmektir. Ellerimiz akbilimize doğru uzanır. İşte o an! İçimize bir sıkıntı düşer. Ve beynimiz nefsimize şu soruyu sorar: Dolu mu ? Cevaplayamayız. Bi anda dünyanın en pesimist insanı haline dönüşüp: "Doludur yaaaaa" deriz. Bineriz otobüse. Basarız akbili ve boş olduğunu belirten sesi duyarız. Zaman durur. Soğur bi anda otobüsün içi. Çoluk çocuk, küçük büyük, genç
yaşlı herkes gerilir. Usulca başımızı kaldırıp şoförün gözlerinin içine bakarız. "Geç hadi geç önemli değil" desin diye. Bazen der. Ama çoğu zaman demez. Hemen toparlanıp en yakınımızda duran kişiye "akbiliniz var mı?" diye sorarız. Bi anda herkes o kişiye diker gözlerini. "Hadi ver de bitsin bu çile" der gibi. Ama genellikle ilk sorduğumuzda da yoktur. "İnsanlık öldü mü?" diye sorar gibi kısıp gözlerimizi arkaya doğru ilerleriz. Artık tecrübeliyizdir. Öyle her önümüze gelene sormayacağızdır. "Yok" cevabını almak istemiyoruzdur. Arkaya doğru ilerlerken tüm suratları dikkatlice keseriz ve kendimizce vicdani melekeleri yüksek olan birine aynı soruyu yöneltiriz. Ve çoğunlukla o doğru kişidir. Artık akbil basma sorunumuz kalmamıştır. Şoför ile olan tüm derdimiz bitmiştir. Yalnız ikinci bi sorun vardır. Akbilini aldığımız kişi karşılığında verdiğimiz parayı kabul etmiyordur. Birkaç ısrar denemesi işe yaramayınca vicdanımızı rahatlatmak için karşımızdaki inene kadar onunla ilgilenme ihtiyacı duyarız. Muhabbet ederiz. Soru sorarsa cevaplarız. Gözlerinin içine bakarız. Bişey desin. Bişey desin ki yapalım. Yapalım da kurtulalım şu vicdani rahatsızlıktan.

İner veya ineriz otobüsten. Gerilim sona ermiştir. Rahatlarız. Ve kendimize söz veririz. Bi dahaki sefere akbilimizi hep dolduracağızdır.